De praktijk waar ik die dag werk, is wegens vakantie gesloten. Mijn POH-spreekuur gaat echter gewoon door en ook moet ik vandaag drie visites afleggen. Twee visites zijn bij elkaar in een flat en zodoende bezoek ik eerst een mevrouw op driehoog en vervolgens stap ik het trappenhuis in om een etage af te zakken voor mijn volgende visite. De deur van het trappenhuis klapt dicht en ik zie het meteen: van binnenuit niet meer te openen. Ik loop verwachtingsvol een etage omlaag, maar ook daar is de deur niet te openen. Iets verontrust loop ik nu helemaal naar beneden, waar vele kasten en tafels zijn opgeslagen. De deur is dicht, er is geen deurklink en mocht ik al zin hebben een koevoet te gaan gebruiken: de deur is voorzien van anti-inbraakstrips.
Tja, wat nu? Zonder veel hoop klim ik alle 13 etages omhoog, op elke etage kloppend op de deur en het matte draadglas. Dat kloppen wordt trouwens al snel bonken en met het metaal van mijn ring klinkt het luider blijkt na enige oefening. Er volgt echter geen enkele reactie. Vervolgens ga ik dezelfde route bonkend en kloppend en tikkend weer van 13 hoog naar beneden. Ik vrees dat alle flatbewoners van een rustuur genieten en hun gehoorapparaten hebben uitgedaan…
Omdat de praktijk gesloten is, is er geen assistente. Wie zal ik dan eens bellen? De politie?
Er is ook een nooduitgang, zie ik. Deze is voorzien van een hangslot. Op die deur zit een enorme sticker met waarschuwingen dat misbruik bestraft wordt. Ook is er melding van cameratoezicht. Hoe ik ook kijk, een camera zie ik nergens. Wel zie ik sporen van het gebruik van een koevoet. En wat een vernuftige schroeven zijn er gebruikt! Hoe ik er ook aan zou draaien, een sleutel of schaar zal er geen houvast op vinden zie ik.
Ineens heb ik een goed idee: ik bel de andere praktijk waar ik werk en die vandaag niet gesloten is. Assistente Marieke helpt mij vast uit deze situatie! Zo gezegd, zo gedaan. Marieke vindt het aanvankelijk erg grappig en zegt dat ze weet waar ze moet zoeken als ik woensdag niet op het werk verschijn… Vervolgens belt ze een patiënt die in de flat woont en na wat heen en weer bellen word ik bevrijd. Als ik Marieke bel met dit goede nieuws, wuift ze mijn bedankje weg. ‘Ach, het is weer eens wat anders en daar zijn we toch voor’, zegt ze.
Petronella Hart