Last van je voet is geen groot probleem. Wel als je graag danst. Niet professioneel, maar gewoon als hobby. Een 60-jarige man met 3 danspartners, de jongste 25 jaar, kortom: ik ben jaloers! De huisarts ziet niets bijzonders aan meneers voet, maar vindt hem wel wat kortademig. Rare connectie. Behoudens wat benauwde blikken als ik mijn eigen schoenen uittrek, zie ik weinig relatie.
Wim komt mijn kamer binnen. Drie kwartier, talloze nieuwsgierige vragen en een spirometrie later heb ik mijn oordeel klaar: COPD GOLD 2. Ik vind zijn verhaal echter niet helemaal passen bij zijn longfunctie, dus als een ware Sherlock Holmes ga ik op zoek naar de waarheid. Die vind ik in een ruisje van het hart.
Met de vraag ‘wat ruist daar in …?’ gaat Wim naar de cardioloog. Het ruisje blijkt niet verontrustend, een beetje klepslijtage. Maar de har(t)dwerkende cardioloog vindt nog meer: ischemie bij de fietstest. Het advies luidt: bloedverdunners, cholesterolverlagers, bloeddrukmedicatie en liefst ook een catheterisatie om een en ander goed in beeld te brengen.
Ondertussen ga ik met niet aflatende ijver ook verder met Wim en kom tot de briljante conclusie dat er naast COPD ook sprake moest zijn van apneus. De KNO-arts opperde het ook al eens. Ik breng het weer in beeld en het is heerlijk pronken, zelfs met andermans veren.
Drie weken later zitten de huisarts, Wim en zijn partner, en ik om de tafel. Wij leggen hem alles uit. Hij is nu longpatiënt, hartpatiënt, hypertensiepatiënt, vermeend OSAS-‘hebber’ en er moet zeer dringend een en ander gedaan worden aan preventie. Over zijn voet hebben we het niet meer. Wim sputtert her en der een beetje: zoveel last heeft hij niet en al helemaal niet van zijn hart. Professioneel brengen wij alle risicofactoren in beeld. Dat zijn er genoeg om zijn vrouw en dus ook Wim te overtuigen. Vanaf nu kunnen we het hebben over cardiovasculair risicomanagement. Cardiovasculair risicomanagement. Een hele mond vol. En dat klopt ook redelijk als je alle pillen slikt die daar bij horen.
Met Wim als deelnemer aan de grote vaatloterijshow en ik als showmaster, beginnen wij aan de behandeling volgens de standaard. ‘Vanavond is onze intentie, uw maximale preventie! Aangeboden door onderzoek en wetenschap!’ Pillen, poeders, slikken, inhaleren en controleren. Wim voelt zich beroerder worden, maar zijn risico daalt. De wetenschap werpt zijn vruchten af! Bijna alle klachten kunnen we verklaren en zelfs verhelpen met aanpassing van medicatie. Dat gebeurt dan ook veelvuldig.
In mijn oprechte enthousiasme verkoop ik iedere pil met hetzelfde grapje: ‘het risico van dit product is groot. In het verleden behaalde rendementen bieden geen garantie voor de toekomst. Lees de prospectus’. Wim slikt alles met een schamper lachje.
Uiteindelijk komen er klachten die ik niet kan verklaren. De huisarts ook niet. We vinden een leverafwijking. Het is gênant, maar ik ben bijna blij dat we weer iets tastbaars hebben. We spreken een echo af. Wim verschijnt nooit op de echo, maar overlijdt die ochtend aan een hersenbloeding.

Vaak, heel vaak heb ik me afgevraagd of we het goed gedaan hebben. Ik ben er redelijk zeker van. Garanties krijg je nooit, behalve de zekerheid van een kater als je goede bedoelingen anders uitpakken dan je hoopt. Management wekt de schijn dat je invloed uit kunt oefenen op risico. Maar het blijft kansberekening. Iets gebeurt wel of niet, de kans is 50%.
Slachtoffer van een fout lot uit de vaatloterij. De laatste dans gedanst.

Bas Janssen