Sommige dingen vind ik grappig. Mijn collega zat een tijd geleden te vertellen dat het open dak van haar auto lek was. Lastig, want ze had een lange rit voor de boeg en het was ten tijde van dit verhaal erg warm. Hoe het zo gekomen was? Waarschijnlijk was er een bal op haar auto gestuiterd, precies op de verkeerde plek. Nu denk je: scheur in het dak. Maar nee, zo simpel was het niet. Ergens in de afdichting tussen dak en open dakje ging het mis. Nog een hele toer voor de garage om dit probleem te vinden. Is dit leuk? Nee, niet echt, maar het volgende deel vind ik wel humor. Met 350.000 km op de teller betreft het hier een weliswaar oude, maar zeer betrouwbare voiture waar de eigenaresse een warme en hechte relatie mee heeft. Hoewel zij zich ervan bewust is dat het oude karretje niet meer het eeuwige leven heeft, hoopt ze nog op een fijne tijd samen. Welnu, deze automobiel is dankzij het lekkende dakje economisch total loss! Voor de gezonde fietsers die dit soort luxe blikproblemen niet snappen, leg ik dat even uit: de kosten van reparatie van het dakje zijn hoger dan de totale economische waarde van de auto, total loss dus. De oplossing was overigens even simpel als doeltreffend, een stukje ducktape! Bij onvoldoende effect eventueel aan te vullen met een kitrandje. En zo zijn baasje en auto nog steeds ongehinderd samen.
Waarom ik dit schrijf? De vaste lezers van dit blad kennen mij en mijn stijl inmiddels en weten dat ik een ‘associatief’ type ben. Mijn gedachten dwaalden gelijk af naar de discussie over medicatie voor patiënten met de ziektes van Pompe en Fabry. Deze discussie was op dat moment in het nieuws. Eigenlijk werden die patiënten ook total loss verklaard; de kosten waren hoger dan de baten. Er kwam een debat over hoe ver we moeten gaan met behandeling in de geneeskunde als we het betaalbaar willen houden. Het land moet bezuinigen en qua kosten lijkt de gezondheidszorg een woekerend euroverslindend gezwel.
Interessante stof, waar ook wij als praktijkondersteuners dagelijks mee te maken krijgen. Althans, dat vind ik. Want is een 88-jarige nieuwe diabeet eigenlijk niet ook ‘economisch total loss’? Een stukje ducktape tegen zijn klachten, prima. Maar moeten we daar nog dure pillen in gaan stoppen? En hoe ver gaan we met onderzoeken? Reanimeren we deze 88-jarige nog? Ik vind dat er een berekening moet komen van de economische menswaarde. Dat maakt veel afwegingen in de spreekkamer een stuk eenvoudiger. Standaarden zijn makkelijker te interpreteren als we ze vergezellen van een kille economische rekensom.
Wacht u heel even voor u beledigd en gekwetst stopt met het lezen van deze column en mij verkettert tot een volslagen extremistische idioot.
Al jaren worden dit soort afwegingen gemaakt. Niet door mij als praktijkondersteuner, maar door de politiek. Hoeveel is een mensenleven waard? Vaccineren we eenmaal of tweemaal tegen de griep? En de Mexicaanse griep? En de Q-koorts? Kosten en baten worden altijd tegen elkaar afgewogen. Gelukkig wordt deze bittere discussie altijd met zoete tong gevoerd, wat de boel enigszins verzacht en vertroebelt.
Als een van de mensen van wie ik hou ooit economisch total loss is, wil ik dat er toch alles gebeurt wat mogelijk is, kosten noch moeite gespaard! Zij zijn het namelijk meer dan waard. En wie dat allemaal moet betalen? Interesseert me niets.
Heerlijk, extremisme naar twee kanten, dan kom je toch uit in het midden. Dus ik ben verrassend ongenuanceerd gebalanceerd en weet het ook allemaal niet zo goed. Pfoe en dan komen er ook nog verkiezingen aan. Ik wens iedereen veel succes met het maken van een keuze, maar onthoud: total loss is total loss, links of rechts maakt alleen uit voor de schuldvraag!

Bas Janssen