De medicijnengroep thiazolidinedionen staat alweer enkele jaren geregistreerd als geneesmiddel voor patiënten met diabetes mellitus type 2. Pioglitazon en rosiglitazon behoren tot deze groep. Er was al bekend dat deze medicijnen bijwerkingen kunnen hebben op cardiovasculair gebied. Nu is er bij deze medicijnengroep ook een verhoogde kans op botbreuken aangetoond.
Amerikaanse onderzoekers selecteerden RCT’s met een onderzoeksduur van langer dan 1 jaar, waarin het risico op botbreuken werd vergeleken onder patiënten met diabetes mellitus type 2 die een thiazolidinedion gebruikten en patiënten met diabetes mellitus type 2 die deze medicijnen niet gebruikten. Tevens onderzochten ze of het gebruik van deze medicijnen samenhangt met veranderingen in botdichtheid. De onderzoekers zetten de uitkomsten van 10 RCT’s (13.715 patiënten) en 2 observationale onderzoeken (31.679 patiënten) op een rijtje.
In vijf trials werd onderscheid in geslacht gemaakt. Bij deze onderzoeken vond men bij vrouwen een significant verhoogd risico op fracturen tijdens gebruik van thiazolidinedionen (OR 2,23; 95%,-BI 1,65-3,01; p < 0,001). Dit kwam met name voor wanneer de onderzoeksduur 18 maanden tot 4 jaar bedroeg. Bij mannen werd dit verschil niet aangetoond (OR 1,00; 95%-BI 0,73-1,39; p = 0,98). In 2 observationele onderzoeken en 2 RCT’s was er sprake van significant verminderde botdichtheid van de heupen en wervelkolom bij vrouwen die pioglitazon of rosiglitazon gebruikten. De uitkomst van deze meta-analyse laat zien dat het gebruik van thiazolidinedionen het risico op fracturen bij vrouwen kan verdubbelen. Waarom dit alleen voor vrouwen geldt, zal verder onderzocht moeten worden. De onderzoekers raden aan om bij de thiazolidinedionen de langetermijneffecten en bijwerkingen goed af te wegen tegen de relatief bescheiden voordelen ervan. Deze medicijnen horen dus ook niet thuis in een protocol van de praktijkondersteuner. Het blijft immers oppassen geblazen met deze middelen. (Jacolien Potkamp)