“Loop maar vast door, ik kom er zo aan”, meld ik terwijl ik humeurig en nu al geïrriteerd langs hem loop. Zijn vrouw is er ook, zoals altijd. Ik haal een kop koffie, mijn gebruikelijke neiging om ook even langs de droppot te lopen weet ik altijd te onderdrukken als hij op mijn spreekuur komt. Vijf jaar geleden stapte hij voor het eerst mijn spreekkamer binnen. Hoewel stapte… Waggelen komt meer in de richting. Henk Noordzee, 175 kilo schoon aan de haak en een imposante BMI van 56+. Zijn buikomvang is onbekend. Het voegt niets toe om deze te meten. Ik mocht het overal over hebben, behalve over zijn gewicht. Onacceptabel, ik heb mijn professionele grenzen. Zijn overgewicht is mede oorzaak van zijn probleem (diabetes, maar dat liet zich al raden), dus niet bespreken is geen optie. Henk noemt mij zijn ‘grote vriend’. De neiging om hem dikke vriend te noemen weet ik professioneel maar toch met moeite te onderdrukken. In vijf jaar tijd heb ik meer dieet- en afvalpogingen voorbij zien trekken dan waar ik het bestaan van wist. Het succes? Ik heb meer vertrouwen in de staatsloterij en daar doe ik niet eens aan mee. Een dieet, dat kon hij zelf wel. Naar de diëtiste was geen optie, want vroeger was hij wel eens bij die magere lat geweest en die vond dat hij te weinig at. Beweging was de beste optie. Hij ging fietsen. Ik ben hem één keer tegengekomen met de fiets. Ik bedoel, ik fietste, hij zat met zijn vrouw aan een picknicktafeltje met een uitgebreide lunch voor zich. De fietsen lagen er naast. Het was drie minuten van hun huis af. Wandelen is ook een tijd ‘in’ geweest bij Henk. Gedetailleerde plannen en doelen kreeg ik onder ogen. Tijdens de consulten luisterde ik naar zijn enthousiaste verhalen. De hoeveelheid zout waarmee ik deze verhalen nam was afgelopen winter ruimschoots voldoende geweest om tot half maart dagelijks twee maal te strooien. Zijn actieradius is nooit boven de 25 meter geweest. Zijn wilde plan om in 2012 naar Santiago de Compostella te wandelen maakte mij nooit echt enthousiast. Ik adviseerde hem direct te vertrekken, zodat hij in 2012 een stuk op weg zou zijn! Obesitasklinieken, chirurgie, maagbandjes. Dat laatste vond Henk wel een hele definitieve oplossing, dan moest hij altijd minder en anders eten. Dat kon dan net zo goed zonder een bandje. Ik loop naar mijn kamer, beker met koffie in de hand en een brede glimlach. Als ik langs de balie loop vraagt de assistente waarom ik zo vrolijk ben. Ik haal mijn schouders op en loop verder. Henk is een vervelende man. Zijn vrouw is zo mogelijk nog erger maar gelukkig (nog) geen diabeet en dus niet mijn probleem. Toch mag ik ze wel stiekem best graag zelfs. Als ik over mijn irritatie heen kijk en mijn verwachtingen en doelen opzij zet, zie ik best een aardige vent. Ik herken zelfs wel het een en ander in hem. Ik hoor met een BMI van boven de 30 ook tot de groep. Ik worstel met dezelfde problemen. Ook mijn smaakpapillen lijden aan ADHD. Iedere dag is een gevecht om verleidingen te weerstaan, sterk te zijn en jezelf weer te motiveren om gezond te leven. De maatschappij stelt iedereen aan dezelfde verleidingen bloot. De publieke opinie is over iedereen met overgewicht hetzelfde: negatief, moraliserend en daarmee demoraliserend. Henk is een intrigerende man. Altijd hebben we een goed gesprek en weten we elkaar te vinden. Resultaat is er nog niet. Ik hou me vast aan de gedachte dat dat een lang proces is. Henk is, net als ik, een uitdaging. Alleen is hij wel een hele grote uitdaging…

Bas Janssen