Terwijl ik deze column schrijf, staat de deur open. Het is nog licht, terwijl het toch al later op de avond is. De kinderen slapen. Een zacht briesje voert aangenaam warme lucht naar binnen. Het is lente!
Een wat ander begin dan je van mij gewend bent. Ik zit in een goede flow. Als je je had verheugd op een zwartgallige sarcastische bespiegeling van mijn werkelijkheid, dan ga je die vandaag hier niet vinden.
Natuurlijk sta ik vierkant achter alle kritische geluiden die ik eerder in mijn columns schreef. En uiteraard ben ik nog steeds die cynische zure columnist zoals je mij kent. Maar ik heb mijn goede momenten en het lijkt mij leuk die ook eens te beschrijven. Nee, ik gebruik geen drugs en nee, ik heb geen andere behandeling voor mijn chronische depressie.
Morgen ga ik deelnemen aan een wijkscanbijeenkomst. Daar wordt gepresenteerd hoe onze wijk eruit ziet. Natuurlijk heb ik daar een beeld van. Maar het is mooi om een analyse te maken en vanuit economisch, demografisch en sociaal oogpunt te kijken naar de wijk. Met diverse gegevens gaan we een goed beeld krijgen van onze klanten: waar ze zitten en wat ze nodig hebben. Inzicht in de klant. In de voorbereiding blader ik met mijn zorgmanager door de sociale atlas en maken we een beeld van onze klant uit een bepaald postcodegebied. Begin 50, laag opgeleid, financieel minimum, langdurig werkeloos, niet op zoek naar een baan, hoog gebruik van zorg en wmo-voorzieningen en veel meldingen van overlast. En inderdaad zie ik gelijk een aantal van mijn klanten voor me.
Na de wijkscan zitten we met alle disciplines en zorgpartners bijeen om te kijken welke zorg onze klanten nodig hebben. Huisartsen, assistentes, praktijkondersteuners-somatiek, praktijkondersteuner-ggz, fysiotherapeuten, maatschappelijk werkers, jeugdgezondheidszorgers, buurtwerkers, welzijnswerkers, cliëntenraad, bedenk het en het is er. Samen gaan we nadenken en brainstormen, buiten de gebaande paden treden, buiten kaders, vanuit de klant. Hoe kunnen we vorm geven aan de toekomst en de vraagstukken die op ons pad komen?
Misschien bereiken we in het buurthuis wel meer dan in onze spreekkamer. Ooit hadden we het idee om een buurtbarbecue voor diabeten te organiseren: ontspanning en voorlichting ineen. Ik denk dat het een prachtig initiatief is wat we nu met elkaar van de grond gaan krijgen. En ik ben ervan overtuigd dat we er een goed resultaat mee bereiken. Hoe we dat gaan meten en aantonen laat ik in het midden.
Er is een beweging gaande, langzaam realiseren steeds meer mensen zich dat het anders moet. Wat moet er dan anders?, hoor ik je denken. Alles! Alles moet anders. Niet omdat we het nu slecht doen, maar deze tijd vraagt om een andere benadering van vraagstukken zoals gezondheid, gedrag, zelfredzaamheid en maatschappelijke zorg. En er is ruimte! Mensen ontdooien, kruipen uit hun harnas en bloeien weer op. Mindfull en samen, vanuit een bewustzijn dat we anders willen en kunnen. We kijken rond en zien het goede dat we hebben neergezet, maar tegelijk zien we dat als we het anders neerzetten en anders organiseren, het nog mooier wordt. Misschien herken je het wel van vroeger: had je een kasteel van blokken gebouwd, prachtig mooi, maar na een tijdje dacht je: als ik dit nou zo doe en dat zo, dan… en het werd nog mooier en beter, aangepast aan jouw nieuwe verwachtingen.
Ik heb er zin in. Echt. Niet veranderen omdat het moet, maar omdat het kan. Omdat we in een flow zitten. We zien de bouwstenen en de mogelijkheden. Een wijs man zei eens tegen mij: niet bewegen maar roteren. Sta stil, kijk om je heen, voel en proef de energie. Het is lente!

Bas Janssen