Het zijn drukke tijden, in ons werk en in ons leven. Het lijkt wel of alles en iedereen in beweging is, op weg naar een nieuw evenwicht. Mocht u vinden dat ik wat zweverig begin deze keer, dat klopt: ik zit in mijn overpeinzende fase. In die fases probeer ik altijd om, liefst zonder hulp van middelen, even te ‘zweven’ zodat ik van bovenaf fraai zicht heb op wat er gebeurt. Soms is dat een bezinnend moment in de zon, vaak op de fiets en regelmatig ook met een biertje of een wijntje (dus toch middelen). Ik probeer dan grote lijnen te ontdekken in wat er gebeurt in mij en in mijn omgeving.
De maatschappij is in beweging, er worden andere dingen van ons gevraagd als mens en als werkers. Van ziekte en zorg naar gezondheid en gedrag. Transities in de zorg. Verschuiving van tweede lijn naar eerste lijn. De participatiesamenleving. Al deze dingen kun je scharen onder de noemer ‘eigen regie’. Maar wat is dat eigenlijk, die eigen regie?
Als je ‘regie’ googelt, vind je op www.dbnl.org het volgende: ‘De spelleiding bij het instuderen van een dramatisch werk om de vertoning of verklanking (hoorspel) daarvan mogelijk te maken. De regisseur geeft op grond van de toneelaanwijzing en van de auteur in hoofd- en neventekst een eigen interpretatie van de bedoelingen van het stuk…’
Daar kan ik wel wat mee. Eigen regie betekent hier dat je zelf de spelleiding hebt, best logisch. Het dramatisch werk uit de omschrijving interpreteer ik dan maar als het leven in het totaal. Dan ben je dus de regisseur van je eigen leven, dat klinkt nog steeds logisch. Regisseur zijn van je eigen leven impliceert dat je weet wat je moet doen, bijvoorbeeld als het gaat om leefstijl. Dat is ook niet het probleem. We weten wel wat we moeten doen, maar doen niet altijd wat we al weten. En daar sluit de rest van de omschrijving mooi aan, op grond van aanwijzingen een eigen interpretatie van de bedoelingen. Nu begint het wat te wringen in mijn hoofd.
Naar mijn onbescheiden mening zijn wij als mens prima in staat om ons eigen leven te regisseren. Uitzonderingen uiteraard daargelaten. Waar het wringt is de eigen interpretatie, daar ontstaat ruis. Met onze eigen interpretatie maken we keuzes, dat is bijna de ultieme regie. Over het goed of niet goed van de keuzes kun je discussiëren. Alleen discussiëren en communiceren we niet over onze gemaakte keuzes. Een regisseur doet dat wel. Hij communiceert over keuzes, durft deze te maken en geeft het ruiterlijk toe als hij verkeerd zat. Dat is eigen regie. Ik probeer die verantwoordelijkheid te nemen, voor wat ik doe als mens. Dat ik schrammen en krassen oploop als ik onderuit ga, neem ik voor lief, ik koester dit als leermomenten.
Ik probeer de mensen om me heen hetzelfde te laten voelen. En ik zie dat het werkt, mensen staan op, maken keuzes en staan daarvoor. Ze komen in hun kracht. Ze praten met me over hun eigen doelen zoals afvallen, minder roken. Haalbare doelen vanuit een eigen regie. Wat ik daarvoor moet doen? Eigenlijk niet zoveel, en dat is best een heleboel. Ik luister, ben benaderbaar en niet actief aan het sturen en dirigeren. Ik kom van de kansel af en predik niet meer. Ik zal hier dus ook niet prediken dat u dat ook moet gaan doen. Dat is helemaal uw eigen regie.

Bas Janssen