Bespreek je met iedere obese patiënt mogelijkheden om af te vallen? Een onderzoek onder huisartsen laat zien dat niet elke zorgverlener obesitas aan de orde stelt. Ook verschilt de manier waarop. 

In december 2012 is er een schriftelijke vragenlijst gestuurd naar 800 huisartsen die aangesloten zijn bij de Landelijke Huisartsenregistratie van het NIVEL. De vragen waren gebaseerd op de NHG-Standaard Obesitas. Er was een respons van 39% (307 huisartsen). Bijna evenveel mannen als vrouwen vulden de vragenlijst in. Hun gemiddelde leeftijd was 48 jaar. De meerderheid van de huisartsen (82%) was het eens met de stelling dat het bevorderen van gezond gewicht een belangrijk onderdeel van de huisartsenzorg is; en dat ze patiënten met obesitas voorlichting moesten geven over gezondheidsrisico’s. Het maakte wel uit van hoeveel overgewicht er sprake was bij de patiënt. Als de patiënt niet obees was, maar wel overgewicht had, brachten de huisartsen het overgewicht vaak niet ter sprake.
Opvallend was dat huisartsen ouder dan 48 jaar die het bevorderen van een gezond gewicht een belangrijk onderdeel van de huisartsenzorg vonden, eerder geneigd waren om het gewicht ter sprake te brengen dan jongere collega’s die dezelfde mening waren toegedaan. Verreweg de meerderheid van de huisartsen gaf aan dat ze vertrouwen hebben in een diëtist en 48% van de respondenten verwijst de patiënt met overgewicht of obesitas naar de diëtist. De belangrijkste reden om niet naar de diëtist te verwijzen, is gebrek aan motivatie bij de patiënt.
Huisartsen die zelf overgewicht of obesitas hadden, zijn minder geneigd om patiënten naar de diëtist te verwijzen. Misschien zijn zij bang dat de patiënt zal zeggen: ‘Ik naar de diëtist? Ga zelf maar…’ Huisartsen die frequent interdisciplinair contact met een diëtist hadden, waren eerder geneigd waren om de obese patiënt te verwijzen.
Conclusie: ook de huisarts is een mens die wordt beïnvloed door (persoonlijke) omstandigheden. Dat geldt ongetwijfeld ook voor de praktijkondersteuner.
Sietsche van Gunst