Afgelopen weekend had ik een klusje. Mijn vrouw en ik hadden besloten dat het tijd werd voor iets nieuws in de slaapkamer. Beste lezer, niet meteen afhaken, ik ga het niet hebben over bezigheden in de slaapkamer, maar slechts over meubels. Vrijdagavond gingen we dus samen op stap naar Ikea. Ik neem aan dat deze meubelgigant geen verdere introductie behoeft. Uiteraard hadden we wat voorwerk gedaan en zo gingen we gericht op zoek naar de kast van onze keuze. Het pad door de showroom volgend voel ik me altijd als een kind in de snoepwinkel, “Oh kijk, dat is ook mooi!” Na een flinke wandeling en een hoofd vol ongewenste indrukken bereikten we onze bestemming.
En daar sta je dan, oog in oog met het gewenste object. Alleen, er stond niet één kast, maar tientallen. In verschillende hoogtes, breedtes, dieptes en kleuren. Met klapdeuren, schuifdeuren, raampjes. En dan nog allerlei accessoires, waarvan we het bestaan nog niet kenden. Kortom we moesten even met elkaar in gesprek om te bepalen wat we wilden. Natuurlijk hadden we bij dat gesprek wat hulp nodig van een aardige verkoopster.
Met een bestellijstje in de hand gingen mijn vrouw en ik, tot op dat moment nog gelukkig en in harmonie, naar het magazijn. Bij de juiste stellingen en de juiste vakken, die overigens echt anders waren dan de nummers op onze bestellijst, zochten we de pakketten bij elkaar. “Die passen nooit in de auto, schat”, waren de woorden waarmee een ferme deuk in de harmonie werd geslagen. Met een getriggerde arrogantie duwde ik de te zwaar beladen, slecht sturende kar via de enkels van enkele andere bezoekers naar de kassa. Uiteraard ging onze rij het langzaamst van allemaal. Bij de auto aangekomen begon ik met veel ijver en zweet alles in te laden, af en toe een ‘zie je nou wel’ blik naar mijn vrouw werpend. Natuurlijk paste het, dat zij opgevouwen tussen de andere dozen mee naar huis moest rijden, is een irrelevant detail.
Met frisse moed begon ik aan het in elkaar zetten van onze kast, wat volgens de gebruiksaanwijzing kinderlijk eenvoudig is, maar ja, ik ben een volwassene en dus werd het moeilijk. Lieftallig ondersteund door mijn vrouw (onze relatie heeft de Ikea-relatiestresstest reeds vaker overleefd) verrees uit de dozen een prachtige kast. Her en der een schroefje over, een plankje te veel en het zag er allemaal iets anders uit dan op het plaatje. Maar goed, missie geslaagd. Met een lekker glas wijn, zittend op het bed, zat ik naar de kast te staren. Rustig overdacht ik het hele proces.
Eigenlijk bestaat er niet zoveel verschil tussen het halen en monteren van een Ikea-kast en het werk als praktijkondersteuner. Regelmatig loop ik door de showroom van mijn praktijk, op zoek naar dat ene model (lees patiënt) waarmee ik denk wat te kunnen. Ik kom verschillende modellen tegen (en dat mag u heel letterlijk nemen), waarvan de vraag is wat ik ermee moet. Als de patiënt van keuze in mijn spreekkamer zit open ik de doos (lees: dossier) en ga op zoek naar de gebruiksaanwijzing. Van de meeste van mijn modellen is de handleiding volkomen onleesbaar, onlogisch of gewoon zoek. Gelukkig heb ik wel enig idee wat eruit moet komen en dus is het doel helder.
Met al mijn kennis en vaardigheden begin ik aan de montage (lees: begeleiding) van mijn patiënt. Zorgvuldig monteer ik alle onderdelen (lees: vaardigheden) die uiteindelijk moet leiden tot het gewenste resultaat. Met enige regelmaat houd ik wat onderdelen over of kom ik er tekort. Soms valt de hele boel in elkaar en begin ik weer van voor af aan.
Er zijn dagen dat een patiënt mijn spreekkamer verlaat en ik denk: kijk, dat heb ik nou weer mooi voor elkaar gekregen. Een prachtige Billy of Björn, precies als op het plaatje (lees: behandeldoel). Aan het einde van de dag geniet ik van het resultaat. Alle losse onderdelen van de mensen bij wie het (nog) niet is gelukt, veeg ik op een hoop en bewaar ik. Die komen vast wel weer van pas. Vol goede moed fiets ik naar huis en neurie ‘Kunnen wij het maken? Nou en of!” Bob de bouwer, praktijkondersteuner vol goede moed!
Bas Janssen