Met goede zin begin ik aan mijn dag. Dat gebeurt niet zo heel vaak, want de ochtend is niet mijn favoriete tijdstip van de dag.
Peter stapt als eerste mijn kamer binnen. Ik ken hem nog niet zo lang. Hij gaat zitten en we doen wat gebeuren moet. Plots gaat hij rechtop zitten, buigt naar voren en op serieuze toon zegt hij dat we moeten praten. Hij kijkt ernstig terwijl hij vertelt het vervelend te vinden dat andere mensen zien dat hij hier komt. Of hij het pand ook op een andere manier kan betreden en verlaten. Ik kijk hem aan, lang. Bespeur ik een twinkeling in zijn ogen? Dan draai ik mijn hoofd langzaam naar het raam. ‘Tja’, zegt Peter, ‘dit antwoord had ik van u kunnen verwachten.’ Hij trekt zijn jas aan terwijl hij me aan blijft kijken. Vervolgens staat hij op en verlaat mijn kamer. Gewoon door de deur. Ik haal diep adem terwijl deze ervaring naraast in mijn hoofd.
Iets verder op de ochtend tref ik een oude bekende. Ik heb haar lang niet gezien, ze liep een tijdje bij de internist, maar nu is ze terug. Haar man is er ook bij. Tijdens ons consult vraagt zij continu steun aan haar man, Harry. Hij schudt braaf ja als dat van hem verwacht wordt en corrigeert zichzelf snel als hij toch nee had moeten schudden. Fascinerende man, Harry de jaknikker. Hij doet me denken aan zo’n hondje achterop de hoedenplank.
Dit is een normaal consult denk ik, terwijl ik aan de man tegenover me vraag hoe het met zijn nieuwe medicijnen gaat. Voor het eerst van mijn leven hoor ik echter iemand zonder lachen de woorden ‘ik ben zintuiglijk frisser’ uitspreken. Ik kijk de man schaapachtig aan en probeer ondertussen de verborgen camera te ontdekken, dit moet een scène uit Bananasplit zijn. ‘Ik leg het u uit’, zegt de man terwijl hij zijn schrijfboekje pakt. Zonder stotteren noemt hij 17(!) punten op waaruit blijkt dat hij zintuiglijk frisser is.
Ik neem even een break. Met een kop koffie in de hand speur ik nogmaals mijn kamer af op zoek naar de verborgen camera. Ik vind hem niet. Ik kijk even in de spiegel of ik wel wakker ben. De man die terugkijkt heeft zijn ogen open, ik zal wel wakker zijn dus. Volgende patiënt dan maar.
Ik tref nu een man met lange jas en cowboyhoed. Hij zwaait sierlijk met beide. Hij lijkt op Sandeman, een sherryreclame uit de jaren ’80. De middag brengt me nog een vrouw die het karton van de spirometer zo ver in haar mond doet, dat ik mijn gedachten maar moeizaam op haar ademhaling kan richten. Het lukt toch! Mijn laatste patiënt van de dag is een journalist, hij heeft COPD. De man ziet er uit als een zwaar verwaarloosde landloper. Pitbullsmoking vol met brandgaten, vieze bruingele handen en een baard van drie dagen. Ik ken hem al lang dus weet ik dat dit geen undercover outfit is, maar dagelijkse kledij.
Het was een bijzondere dag denk ik, terwijl ik naar huis fiets. Leuke mensen. Stuk voor stuk eigenzinnig, bijzonder, uniek. Allemaal boeiende personen. Ik heb me geen moment verveeld. Zeker niet geërgerd. Wel verbaasd, dat doe ik namelijk in plaats van ergeren. Waarom? Veel leuker en het kost minder energie.
Erg veel mensen kijken naar me terwijl ik fiets. Mijn drakenmuts wappert in de wind. Mijn Zweedse muilen denderen op de pedalen, ik kwam er op mijn werk achter dat ik mijn schoenen vergeten was. Bijzonder? Welnee, heel gewoon, net als iedereen!

Bas Janssen