Een van mijn goeroes, Youp van het Hek, zei ooit: “iets is alleen maar leuk als het een keer ophoudt. Anders is het een keer niet meer leuk.” Ik geloof wel in deze oneliner en gebruik hem dus als opening van deze column. Mijn laatste column die je hier van mij zult lezen.
Het is logisch en bijna onontkoombaar om deze laatste column te wijden aan afscheid nemen. Vele jaren heb ik hier op deze plek mijn ervaringen als praktijkondersteuner en later als manager, met je mogen delen. In mijn stijl, open, sarcastisch, met humor (althans ik hoop dat je dat zo hebt kunnen lezen) maar altijd uit het hart. Jammer dat het stopt? Ja, maar ook goed. Het is mooi geweest en tijd voor verandering, een onderwerp waar ik je veelvuldig mee heb belaagd. Om ruimte te scheppen voor verandering is het ook goed om dingen af te sluiten. Ik kijk met een goed en fijn gevoel terug op mijn tijd als columnist.
Afscheid nemen hoort bij het leven, we doen het elke dag bij veel gelegenheden. Soms bewust, maar ik denk meestal onbewust. Uiteindelijk komt voor ons allemaal het definitieve afscheid nemen, van het leven. Ik laat de kans om nog één keer de dramatiekkant op te gaan niet liggen zoals je zult begrijpen. Afscheid nemen van het leven, sommige mensen krijgen de kans niet en zijn ineens ‘weg’. Anderen krijgen de kans wel. Ik weet niet waar mijn eigen voorkeur zou liggen, gelukkig heb ik daar waarschijnlijk ook niets in te willen. Ooit las ik een rouwadvertentie van een oude man die was overleden. Bovenaan de advertentie prijkte de tekst: “na de uitvaart is er geen gelegenheid voor koffie en afscheid. Deze mogelijkheden zijn er tijdens mijn leven volop geweest”. Daar geniet ik van, prachtig, ik vind het de kern van het leven wel raken.
Soms vraag ik me wel eens af hoe mijn eigen definitieve afscheid er uit zal zien. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen plannen dit leven te verlaten. Maar de gedachte hoe je herinnerd wilt worden vind ik wel een aardige. Tijdens een les heb ik het wel eens aan studenten gevraagd, schrijf je eigen grafrede. Een enkeling was gechoqueerd door deze vraag (en je kent me, daar smul ik van), maar de meesten zagen de uitdaging wel om eens na te denken over hoe ze herinnerd willen worden. De meesten van jullie zullen wel eens een begrafenis of crematie hebben bijgewoond. Vaak zijn er sprekers die verhalen vertellen over de overledene. Ik hoop dan altijd maar dat ze die verhalen ook vertelden toen die persoon nog in leven was, dat is wel zo aardig. Een mooi mopje: een advocaat gaat naar een begrafenis. Halfweg komt zijn collega advocaat binnen. “Hoe ver is het”, vraagt hij, terwijl er gesproken wordt over de overledene. “Ze zijn net aan de verdediging begonnen”, is het antwoord.
En zo is het, de balans wordt opgemaakt en het oordeel geveld. Uit piëteit naar de nabestaanden bijna altijd een positief oordeel. En over de dode, ach dat oordeel was al geveld.
Laat ik niet afsluiten in mineur. Het is klaar, we gaan verder. Elk einde is een nieuw begin met kansen en uitdagingen. En natuurlijk is een einde een moment van bezinning en mijmeren, het top 2000-gevoel in de donkere dagen voor kerst, de filosofische bespiegeling op het leven samen met een vriend onder het genot van een wijntje. Ik sluit af met een quote, goed gejat: “Leef elke dag alsof het je laatste is”.
Liefs en het ga jullie allen goed!
“We will meet again” (en dat was echt de laatste quote).

Bas Janssen