Ik ben een beetje in de war de laatste tijd. Ik hoor je denken: nou, de laatste tijd… Oké, het duurt al wat langer, maar tot nu toe was het altijd prettig en hanteerbaar. Wat is er aan de hand? Ik geef wat voorbeelden.
Vrijdagmorgen komt een oude dame op mijn spreekuur. Zelf een afspraak gemaakt, vroeger dan de planning. Bij binnenkomst zegt ze “ik wil graag dat nieuwe middel”. Mijn hersens schieten in de versnelstand: ze heeft COPD, welk middel bedoelt ze? Ik braak het volledige online farmacotherapeutisch kompas over haar heen, maar nee, dat bedoelt ze niet. Of ik geen kranten lees, vraagt ze glimlachend. Ze brengt me vanmiddag het artikel wel even. ‘s Middags lees ik voor de tweede keer in mijn carrière over een nieuw middel dat eerder in de Telegraaf staat dan dat het bij mij bekend is of zelfs op FTO-online staat! Ik krijg een gevoel van controleverlies. Ik faal. Mijn status van alwetendheid stort in. Een snel rondje langs mijn collega’s leert me gelukkig dat ik niet de enige ben die het nog niet wist. Mijn hypochondrische zelfdiagnose ‘dementia praecox’ is voorlopig nog onvoldoende bewezen.
De huisarts loopt bij me binnen. Hij heeft een interessante casus. Hij beschrijft een dame van middelbare leeftijd met een sterk verhoogde bloedsuiker na een pancreatitis. Het glycoHB is ook sterk verhoogd. De BMI is 21. Wat hebben we hier, type 1? Type2? Of ik het aandurf. We wisselen wat van gedachten. Normaal vind ik dit leuk, uitdagend. Nu ben ik nerveus. Gisteren was in het nieuws wat er allemaal misgaat in de zorg, hoeveel foute diagnoses er gesteld worden met dramatische gevolgen. Ik durf niet meer, ik ben bang voor de publieke schandpaal. Voor je het weet moet ik, verbannen uit mijn vaderland, in een Duits ziekenhuis gaan werken, samen met alle andere foute medici en paramedici uit Nederland.
Een man zit tegenover me. Hij heeft terminaal kanker en vindt het prettig als ik zijn diabeteszorg overneem, zodat hij daarvoor niet meer naar het ziekenhuis hoeft. Type 1, maar ach, ik ga ervoor. Zijn grootste probleem? De apotheek levert geen stripjes meer. Snel bel ik de apotheker en 12 minuten later snap ik dat de verzekering van deze heer dermate hoge eisen stelt aan de apotheek dat ze het contract niet hebben getekend. Hij mag wel pillen halen, geen stripjes. Hoe moet ik deze waanzin uitleggen aan deze man? Alsof hij niets anders aan zijn hoofd heeft.
Enkele keren per dag wordt ik geconfronteerd met mensen die iets gelezen of gehoord hebben over hun ziekte. Meestal betreft het wonderpillen, wonderverhalen of juist het omgekeerde: horrorverhalen en horrorpillen. Neem de statines. Zo zorgvuldig als Youp van ‘t Hek ooit Buckler de das om deed, zo geraffineerd worden de statines om zeep geholpen door Radar, in de persoon van Antoinette Hertsenberg. Een naam waarmee ze overigens na haar verbanning in Duitsland makkelijk aan de slag kan. Statines hebben geen nut en geven spierpijn, dat is althans wat patiënten hebben begrepen. Massaal zijn ze afgelopen periode met spierpijn op het spreekuur geweest, iets waar ik ze eerder niet over hoorde. Kortom, het kijken naar Radar geeft spierpijn, onomstotelijk en grootschalig aangetoond!
Dit moet je niet geloven hoor, ik ben in de war. Ik ben 40 jaar oud, maar deze tijd gaat te snel voor mij. Mijn hersens kunnen alle informatie niet meer analyseren en interpreteren. Ik ga maar bij de krant solliciteren, dan ben ik tenminste op de hoogte en kan ik sukkels zoals mijzelf aan de schandpaal nagelen.

Bas Janssen