In veel huisartsenpraktijken werkt op dit moment een dagdeel in de week een medewerker van een GGZ (geestelijke gezondheidszorg)-instelling, meestal een sociaalpsychiatrisch verpleegkundige, maatschappelijk werkende of soms een psycholoog. Deze begeleidt in een korte serie gesprekken patiënten bij het oplossen van hun psychische problemen. Een prettig model voor bijna alle partijen: de patiënt kan terecht in de eigen praktijk, er wordt huur betaald en verder heeft de huisarts er geen omkijken naar. Maar deze hulpverlening is duur voor de gezondheidszorg. Het gaat hier om specialistische tweedelijnszorg met dito tarieven, ook al gebeurt het allemaal in de huisartsenpraktijk.
Toekomst
Vanuit patiënten neemt de vraag naar psychologische hulp toe. Daarbij lopen de kosten op. De overheid heeft voor de komende jaren de keuze gemaakt om geestelijke gezondheidsproblemen meer rechtstreeks in de eerste lijn op te gaan vangen. Hierbij heeft, parallel aan de POH-somatiek, de POH-GGZ het levenslicht aanschouwd. Deze POH-GGZ heeft op dit moment een tamelijk vrij takenpakket, met de mogelijkheid van kortdurende behandeling van patiënten, triage, langdurige begeleiding en doorverwijzing.1 Daarnaast moet er meer samengewerkt gaan worden met het Algemeen Maatschappelijk Werk en de eerstelijnspsycholoog, zodat patiënten daadwerkelijk in de eerste lijn behandeld worden door de hulpverlener die er het best op is toegerust.
Soort POH-somatiek?
Er zijn, what’s in a name, vele parallellen tussen de beide POH’s. Beide werken onder verantwoordelijkheid van de huisarts. Er wordt rechtstreeks in het HIS geregistreerd. Ook bij de POH-GGZ gaat de vergoeding aan de huisarts voor een deel via een vast tarief per patiënt waarbij de norminzet op 1 fte per 8 normpraktijken gesteld is. De POH-GGZ zelf moet een kwart van de kosten inverdienen met de zo bekende declarabele consulten.
Geweldig toch! Een kans voor de huisartsenpraktijk om nog meer zorg zelf te kunnen geven en patiënten in de eigen praktijk te begeleiden. Wat wil je nog meer?
Huisartsen zijn traag
Maar de officiële regeling rond de POH-GGZ bestaat nu al een aantal jaren en de ‘uitrol’ over het land gaat traag. Op dit moment heeft 10% van de huisartsenpraktijken een officiële POH-GGZ. Wat houdt huisartsen tegen om massaal te gaan werken met een POH-GGZ? Dat zijn zaken zoals: hoe komt de nieuwe medewerker in de praktijk? In loondienst met acht andere praktijken? Of via een aparte organisatie inhuren? De huisartsenpraktijk mag blij zijn financieel rond te komen: er is meer no-show bij mensen met psychische problematiek en sommigen hebben duidelijk meer tijd nodig dan het te declareren ‘dubbele consult’. Ook hebben huisartsenpraktijken in achterstandswijken op dit moment meer formatie via de GGZ-instelling dan ze via de POH-GGZ-regeling zouden krijgen, een achteruitgang in menskracht dus. Tenslotte schrikt een deel van de huisartsen ook de meer expliciete verantwoordelijkheid voor de begeleiding van de psychische problematiek van patiënten af.
Hoe zal het verder gaan met de POH-GGZ? De POH-somatiek werd ook niet meteen omhelsd en wordt nu door veel huisartsen terecht als onmisbaar beschouwd.
Heeft over vijf jaar iedere huisarts een POH-GGZ?
Bladnaam:
Tijdschrift voor praktijkondersteuning 2010, nummer 5
Literatuurverwijzingen:
