‘Snoeien doe ik niet meer!’, meldt de 123 kilo wegende zestiger als ze mijn spreekuur voor het eerst bezoekt. ‘Ik heb twee jaar lang alles wat los en vast zat bij elkaar gesnoeid’, vertelt ze met een onvervalst Amsterdams accent. ‘Totdat de buurvrouw zei: meet je suikergehalte nou eens. Zeventien was het, niet te geloven toch? Maar toen ik stopte met snoeien zakte het naar elf en daar bleef het op. We hebben een keer of vijf gemeten, ook met de meter van mijn broer. Toen ben ik naar de dokter gegaan en van haar moet ik naar u. U bent toch zo’n suikertante?’ Ze schuddebuikt van het lachen en ik kan niet anders dan met haar mee lachen, al begrijp ik niet helemaal wat ze met ‘snoeien’ bedoelt. Ze straalt in elk geval een hoop vrolijkheid en energie uit.
Ze vertelt dat ze in het café om de hoek van de praktijk werkt. Later in het gesprek komt naar voren dat ze graag zingt ‘maar alleen als de deur dicht is, hoor! En de dokter komt er gelukkig nooit, dus die hoort het niet.’
Ik vertel haar het een en het ander over het ontstaan van diabetes en het belang van afvallen.
‘Nou meid’, zegt ze, ‘wees blij dat je me mocht wegen. Ik vind het wel prima zo hoor. Snoeien doe ik niet meer, maar aan lijnen moet ik niet denken en naar een diëtiste ga ik al helemaal niet. Ik heb ooit 25 kilo meer gewogen dan wat ik nu weeg, dus ik mag niet mopperen. Geef mij maar een pil om die suiker onder controle te krijgen.’ Ondertussen heb ik van haar geleerd dat ‘snoeien’ een soort mengwoord is van snoepen en snaaien.
Een consult later vertelt ze over haar drempel om af te vallen. ‘Als ik te veel afval, hangen de lellen om mijn lijf en het ziekenfonds vergoedt die hersteloperaties niet meer, dus daar heb ik geen trek in. Zoals ik nu ben, is het goed. Ik ben lekker gevuld in mijn vel, en het is meteen een goede klankkast voor het zingen.’
De keren dat ze voor het instellen en de educatie mijn spreekuur bezoekt, is het genieten. Aan het afvallen krijg ik haar niet, maar ze gaat wel naar de oogarts en naar de pedicure. Ze luistert beleefd naar mijn adviezen over hoe ze meer beweging in haar leven kan halen. Het is mij echter een raadsel hoe ik haar ook daadwerkelijk in beweging krijg…
Op een dag is haar nuchtere glucose ruim onder de 7. Blij verbaasd meldt ze: ‘Zou dat misschien door het zingen komen? Gisteravond heb ik toch zulke lekkere moppies gezongen en ik dacht: hup! Meebewegen met die handel!’ Ze doet voor hoe ze zingt: alles aan haar bovenlichaam beweegt mee van links naar rechts, haar hoofd, haar armen, haar borsten. Ze lacht en ze straalt. Tja, ik beaam: zingen kan niet anders dan gezond zijn voor haar. Elke dag een half uur zingen, luidt het advies dus nu.

Petronella Hart