Engelse onderzoekers analyseerden video-opnames van spreekuurcontacten met kinderen van 6 tot 12 jaar en hun begeleidende ouder of verzorger. De kinderen zeiden meestal niet veel: slechts 5% van alle verbale uitingen tijdens het consult waren van het kind afkomstig.
De onderzoekers gingen op zoek naar factoren die samenhingen met het praten van het kind. In de eerste plaats bleek de opstelling van belang: wanneer kind, ouder en dokter een driehoek vormden kwam het kind meer aan het woord dan wanneer ouder en kind naast elkaar zaten.
Als de ouder of verzorger vroeg in het consult zijn zorgen op tafel kon leggen, kwam het kind meer aan het woord dan wanneer het kind als eerste gevraagd werd om te vertellen waarom ze bij de dokter waren. In het laatste geval kwam de ouder namelijk vaak alsnog tussenbeide om die zorgen aan te geven.
Andere houdingen en handelingen van de huisarts die meespeelden waren: het kind bij de naam noemen en aankijken, gesloten vragen stellen en zich realiseren dat een kind meer tijd nodig heeft om te antwoorden dan een volwassene. Zou het aan deze kant van de Noordzee ook zo werken? (HvdW)